(၁၉၃၄-၃၅) ပညာသင္ႏွစ္ထဲ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ကိုေအာင္ဆန္း
ကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ေတြ႕ဖူးတာ။ သူက အင္တာ မီဒီယိတ္ ေက်ာင္းသား။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့
တကၠသိုလ္ကို တတိယ အႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ လာၿပီး ဥပေဒတန္း
တက္ေနတယ္။ ခုလန္ဒန္မွာ AFPEL ကိုယ္စားလွယ္ လုပ္ ေနတဲ့ ကိုအုန္းက ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္နဲ႔
ေတြ႕ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တုိက္တြန္းတယ္။ ဒီသံုးေယာက္ က ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဧရာမ
ျပယုဂ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ္ လုိ႔ သူက ေတြ႕ရွိ ထားတယ္။ အဲဒီသံုးေယာက္ ထဲ
မွာ ကိုေအာင္ဆန္းက တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီး
ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ တက္ဘုန္းႀကီး စာအုပ္ေရးလို႔ တက္ဘုန္းႀကီး
လို႔ နာမည္ ေက်ာ္လာတဲ့ ကိုသိန္းေဖ။ ကိုေအာင္ဆန္း ရဲ႕ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြး ကေတာ့
ၿပိဳင္ဘက္ကင္းပါပဲ။
သူက စကား နည္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စေတြ႕ေတြ႕ ခ်င္းေတာင္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ေျပာဆို တာမ်ိဳး မရွိဘူး။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က လူ႔ခြစာ လို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္းေဖ၊ကိုအုန္း နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္လာ ၾကတယ္။ လမ္းေတြ႕ရင္ သဲလိႈက္၊ အူလႈိက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္း ကေတာ့ အဲသလိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေတြ႕လည္း ႏႈတ္ ဆက္ ခ်င္ မွ ႏႈတ္ဆက္တာ။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာ တတ္ၿပီး သူ႔ကို ေျပာစရာ ရွိ ရင္ ေျပာဖို႔ ဖိတ္တယ္။
သူက စကား နည္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စေတြ႕ေတြ႕ ခ်င္းေတာင္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ေျပာဆို တာမ်ိဳး မရွိဘူး။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က လူ႔ခြစာ လို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္းေဖ၊ကိုအုန္း နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္လာ ၾကတယ္။ လမ္းေတြ႕ရင္ သဲလိႈက္၊ အူလႈိက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္း ကေတာ့ အဲသလိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေတြ႕လည္း ႏႈတ္ ဆက္ ခ်င္ မွ ႏႈတ္ဆက္တာ။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာ တတ္ၿပီး သူ႔ကို ေျပာစရာ ရွိ ရင္ ေျပာဖို႔ ဖိတ္တယ္။
